Sólo se trata de vivir

Cóż za koincydencja, doprawdy, my do Luksemburga, a u mnie na blogasku odwiedzający z Luksemburga, serdecznie pozdrawiam z tego miejsca (kanapa)!

Wieści z placu boju są takie, że Ten udał się dziś rano na rozpaczliwe i beznadziejne poszukiwanie gabinetu fizjoterapii, który NATYCHMIAST zrealizowałby wystawioną w listopadzie z zupełnie innego powodu receptę, i proszę sobie wyobrazić, że go ZNALAZŁ. Poszedł o dziesiątej, dostał termin o czternastej, a o czternastej trzydzieści słał mi entuzjastyczne esemesy, że 10 minut masażu i już może kręcić głową. Pozostaje mi więc tylko zacisnąć kciuki, żeby skutki działań cudotwórczej oraz przyjmującej od razu (co właściwie na jedno wychodzi) terapeutki utrzymały się jak najdłużej, a co najmniej do poniedziałku, amen.

Osobiście TEŻ MAM PROBLEM i potrzebny mi cud, a mianowicie nie wiem, jaką kurtkę zabrać żeby pasowała mi do wszystkiego, bo przecież nie będę się wozić z dwiema kurtkami.

Czyli można powiedzieć, że wszystko jest w równowadze i proporcje są zachowane.

Otóż wiosna znowu idzie, bo znowu potwornie swędzi mnie nos oraz kicham. (A śnieg leży już jedynie w lesie. I to nie wszędzie.)

Bardzo mnie ostatnio rozbawiła Zara. Przeglądam sobie stronę internetową, nie żebym coś kupić chciała, skąd, tak tylko oglądam dla rozrywki i widzę: „Koszulka na ramiączkach z jedwabiu.” Zainteresowałam się żywo, bo jedwab bardzo cenię (oczywiście czysto teoretycznie się zainteresowałam), patrzę na cenę, 15 eurasów, zupełnie przyzwoicie, klikam w „Materiał” i co widzę? 87% wiskoza 13% jedwab. Trzynaście. Cha cha cha. Czy to w ogóle legalne jest???

A na świąteczny weekend wyjeżdżamy! Nie wiemy wprawdzie jeszcze zupełnie dokąd, ale samochód już mamy wynajęty. No co, od czegoś trzeba zacząć.

Mam od wczoraj nastrój wielce melancholijny.

Pojechałam bowiem wczoraj do Kolonii w celu spotkać się z argentyńską imienniczką, której nie widziałam od czerwca, zdaje się, i nie powiem, coś mi świtało. Przeczucie miałam. Więc nie zdziwiło mnie niby wcale, jak po opuszczeniu pociągu i powitalnych uściskach, ledwo opuściłyśmy teren dworca, oznajmiła mi że są nowiny. Argentyńska imienniczka będzie miała potomstwo!

Niezwykle się ucieszyłam i rozmowy krążyły już cały dzień wokół tematów ciążowo-dzieciowych, a nawet poszłam z nią do kejefsi i zeżarłam kurę, chwilowo zapominając o diecie, po przecież ciężarnym się nie odmawia, rajt?

A potem wróciłam do domu i zrobiło mi się melancholijnie. Tyle wspólnych imprez, tyle wspólnych kaców, tyle rozmów o złamanych sercach, jej bądź moim, niezmiennie kończących się wnioskiem że facet to świnia, a tu nagle takie coś.

…I żebym chociaż tego jej męża (bardziej) lubiła!…

Uwaga, piszę tu, żeby potem jakby co, musieć publicznie przyznać się do porażki.

Bo w ramach wspomnianej niżej chęci nabrania ciała modelki z katalogu Wiktoriassikret, postanowiłam przez 6 tygodni pokatować się TYM. Zaczęłam we wtorek, czyli dziś jest trzeci dzień i na razie jest całkiem fajnie. Oczywiście nie mam złudzeń, kiedy dojdę do tej jakiejś potwornej ilości powtórzeń, zacznie być zgoła zupełnie niefajnie, ale tym razem postanowiłam wytrzymać. (Jakieś dwa lata temu udało mi się ze średnią regularnością ćwiczyć trzy tygodnie i NAPRAWDĘ było widać efekty.)

W końcu to TYLKO 6 tygodni.

(A do wyjazdu zostało 10)