Post numer 200. Kto by pomyślał.
Powoli zapominam jak to jest budzić się bez kaca. Po czwartym w tym tygodniu pożegnaniu, początkowo w rytmie salsy, potem w rytmie funkie house soft techno, Ina została dziś odebrana przez swoją brzuchatą siostrę i zawieziona na wyspę swego wygnania. A mnie nagle wśród housowych podrygów łzy pociekły rzęsiste, bo sobie uświadomiłam, że choćbym nie wiem jak się starała nie przyjmować tego faktu do wiadomości a smutkowi zatykać gębę truizmami o przyjaźni, która będzie trwała mimo odległości, i tak nie zmieni to faktu, że w ciągu najbliższych kilku miesięcy jej tu zwyczajnie nie będzie.
I nawet esemesa nabazgrać nie mogę bo mi komórkę zablokowali, świnie jedne, przez jeden malutki niezapłacony rachuneczek! Nic, pójdę, zapłacę, zatrzepoczę rzęsami…
Na pochyłe drzewo wszystkie kozy skaczą.
Sólo se trata de vivir 
Dodaj komentarz